Dag en nacht
Door: Matties
Blijf op de hoogte en volg Matties
09 December 2010 | Peru, Ayacucho
Zoals hopelijk uit mijn vorige bericht wel duidelijk is geworden: maak je over mij geen zorgen!:) Ik woon in huis bij Alanya & haar familie, aan de rand van het centrum, lekker weer, leuke mensen, ´s ochtends ontbijten met ciabattabroodjes en kaas, en in de koelkast liggen altijd stukken watermeloen en een paar mango´s...niets te klagen dus.
Dat is één manier van leven in Ayacucho.
In dit bericht wil ik echter vooral een andere kant laten zien: de kant van Ayacucho waar de kinderen van Los Cachorros vandaan komen. Een verschil van dag en nacht...
Julio, 14 jaar, is een schat van een jongen, een stuk zachtaardiger dan de meeste anderen, maar heeft niettemin een zware jeugd gehad. In 2008 is hij bij Los Cachorros binnengebracht nadat hij slapend op straat was gevonden. Hij was thuis weggelopen omdat hij en zijn moeder werden mishandeld door zijn vader. Vader is alcoholist, en heeft meerdere keren in een dronken bui zijn vrouw en kinderen op straat gezet. Moeder (32 jaar) is erg timide. Ze is onzeker en heeft geen autoriteit. Vader daarentegen heeft nog een andere relatie, en had seks met deze vrouw in het bijzijn van Julio en zijn moeder. Af en toe krijgt moeder een beetje geld van vader. Verder heeft zij zelf ook problemen met haar ouders. Ze heeft namelijk, zonder dat zij daar vanaf wisten, een stuk land van haar ouders verkocht. Verder gaan er in de familie geruchten over moord.
Julio keek vroeger veel porno op internet, en hoewel dat nu over is, is hij nog steeds heel seksueel geprikkeld. Gelukkig heeft hij, in de tijd dat hij op straat heeft geleefd, geen Terokal (lijm) gesnoven.
Van Johnny weten we niet zeker hoe oud hij is, hij heeft namelijk geen geboorteakte. Dat komt doordat zijn ouders hem na zijn geboorte niet hebben opgegeven bij de burgelijke stand. Administratief gezien bestaat hij dus niet...en heeft zodoende ook geen recht op onderwijs of gezondheidszorg.
Het eerste contact met Johnny is gelegd via de nachtopvang. Hij kwam daar naartoe omdat hij verkracht werd door andere straatkinderen. Ook door zijn familie is hij flink mishandeld. Persoonlijke hygiëne is voor hem een probleem: hij veegt zijn billen niet af, poetst zelden z´n tanden en durft niet goed onder de douche te gaan. Ongetwijfeld heeft dat te maken met zijn verleden, aangezien sommige kinderen in Perú als straf onder de koude douche worden gezet.
Zeer waarschijnlijk is hij ook licht autistisch.
Hij is opgegroeid bij oma, omdat moeder hem in de steek heeft gelaten. Op dit moment is ze wel in beeld, maar de samenwerking verloopt moeizaam, ze is niet erg coöperatief. Of zijn vader nog leeft is niet duidelijk.
In zijn familie spelen zoveel problemen dat hij er ondertussen zelf gebruik van gaat maken: hij probeert de familieleden tegen elkaar uit te spelen om zelf meer aandacht te krijgen. Ook wordt er door andere familieleden continu slecht over zijn moeder gesproken, ongeacht of Johnny er bij zit.
Abel en Gustavo zijn twee broertjes van 9 en 12 jaar. In juni 2010 zijn ze, op initiatief van moeder, naar Los Cachorros gebracht. Ze had/heeft absoluut geen controle over haar kinderen en kon zodoende niet voor hen zorgen. Moeder is 47, verkoopt snoepjes op straat en werkt ook af en toe in de bouw. Ze moet dan voornamelijk zwaar werk verrichten, zoals zand sjouwen of zeven voor het produceren van cement. Zus zit in de prostitutie, en moeder accepteerd dat en zegt zodoende niets wanneer ze haar dochter op schoot ziet zitten bij een oudere man. Abel en Gustavo zijn geconfronteerd met Terokal via hun oudere broer die daaraan verslaafd is. Vader sloeg zijn vrouw en kinderen, en zit nu in de gevangenis voor verkrachting van zijn stiefdochter en een roofoverval met geweld...
Natuurlijk is dit een erg feitelijk verhaal geworden, en niet 1 waar je erg vrolijk van wordt. Toch is het goed om de achtergrond van deze kinderen te weten, vooral op momenten dat ze zich niet gedragen zoals je graag zou zien... En gelukkig kan ik me steeds bedenken dat ze nu in ieder geval omringd zijn met mensen die allemaal het beste met ze voor hebben...
Groeten van mij, en van die kleine bengels hier! ;)
xT
P.s.: Vooral filmpjes deze keer. De eerste twee spreken denk ik voor zich.
Verder ben ik meegeweest met onze straatwerker, die een paar keer in de week activiteiten doet met straatkinderen. Daar heb ik een paar foto´s van gemaakt. Ook het laatste filmpje was van die avond, waarbij ze ons één van de plaatsen lieten zien waar ze ´s nachts slapen: niets meer dan een goot onderdoor de straat (!!). Als je goed kijkt, zie je op het laatst nog een jongen eruit kruipen...
Dat is één manier van leven in Ayacucho.
In dit bericht wil ik echter vooral een andere kant laten zien: de kant van Ayacucho waar de kinderen van Los Cachorros vandaan komen. Een verschil van dag en nacht...
Julio, 14 jaar, is een schat van een jongen, een stuk zachtaardiger dan de meeste anderen, maar heeft niettemin een zware jeugd gehad. In 2008 is hij bij Los Cachorros binnengebracht nadat hij slapend op straat was gevonden. Hij was thuis weggelopen omdat hij en zijn moeder werden mishandeld door zijn vader. Vader is alcoholist, en heeft meerdere keren in een dronken bui zijn vrouw en kinderen op straat gezet. Moeder (32 jaar) is erg timide. Ze is onzeker en heeft geen autoriteit. Vader daarentegen heeft nog een andere relatie, en had seks met deze vrouw in het bijzijn van Julio en zijn moeder. Af en toe krijgt moeder een beetje geld van vader. Verder heeft zij zelf ook problemen met haar ouders. Ze heeft namelijk, zonder dat zij daar vanaf wisten, een stuk land van haar ouders verkocht. Verder gaan er in de familie geruchten over moord.
Julio keek vroeger veel porno op internet, en hoewel dat nu over is, is hij nog steeds heel seksueel geprikkeld. Gelukkig heeft hij, in de tijd dat hij op straat heeft geleefd, geen Terokal (lijm) gesnoven.
Van Johnny weten we niet zeker hoe oud hij is, hij heeft namelijk geen geboorteakte. Dat komt doordat zijn ouders hem na zijn geboorte niet hebben opgegeven bij de burgelijke stand. Administratief gezien bestaat hij dus niet...en heeft zodoende ook geen recht op onderwijs of gezondheidszorg.
Het eerste contact met Johnny is gelegd via de nachtopvang. Hij kwam daar naartoe omdat hij verkracht werd door andere straatkinderen. Ook door zijn familie is hij flink mishandeld. Persoonlijke hygiëne is voor hem een probleem: hij veegt zijn billen niet af, poetst zelden z´n tanden en durft niet goed onder de douche te gaan. Ongetwijfeld heeft dat te maken met zijn verleden, aangezien sommige kinderen in Perú als straf onder de koude douche worden gezet.
Zeer waarschijnlijk is hij ook licht autistisch.
Hij is opgegroeid bij oma, omdat moeder hem in de steek heeft gelaten. Op dit moment is ze wel in beeld, maar de samenwerking verloopt moeizaam, ze is niet erg coöperatief. Of zijn vader nog leeft is niet duidelijk.
In zijn familie spelen zoveel problemen dat hij er ondertussen zelf gebruik van gaat maken: hij probeert de familieleden tegen elkaar uit te spelen om zelf meer aandacht te krijgen. Ook wordt er door andere familieleden continu slecht over zijn moeder gesproken, ongeacht of Johnny er bij zit.
Abel en Gustavo zijn twee broertjes van 9 en 12 jaar. In juni 2010 zijn ze, op initiatief van moeder, naar Los Cachorros gebracht. Ze had/heeft absoluut geen controle over haar kinderen en kon zodoende niet voor hen zorgen. Moeder is 47, verkoopt snoepjes op straat en werkt ook af en toe in de bouw. Ze moet dan voornamelijk zwaar werk verrichten, zoals zand sjouwen of zeven voor het produceren van cement. Zus zit in de prostitutie, en moeder accepteerd dat en zegt zodoende niets wanneer ze haar dochter op schoot ziet zitten bij een oudere man. Abel en Gustavo zijn geconfronteerd met Terokal via hun oudere broer die daaraan verslaafd is. Vader sloeg zijn vrouw en kinderen, en zit nu in de gevangenis voor verkrachting van zijn stiefdochter en een roofoverval met geweld...
Natuurlijk is dit een erg feitelijk verhaal geworden, en niet 1 waar je erg vrolijk van wordt. Toch is het goed om de achtergrond van deze kinderen te weten, vooral op momenten dat ze zich niet gedragen zoals je graag zou zien... En gelukkig kan ik me steeds bedenken dat ze nu in ieder geval omringd zijn met mensen die allemaal het beste met ze voor hebben...
Groeten van mij, en van die kleine bengels hier! ;)
xT
P.s.: Vooral filmpjes deze keer. De eerste twee spreken denk ik voor zich.
Verder ben ik meegeweest met onze straatwerker, die een paar keer in de week activiteiten doet met straatkinderen. Daar heb ik een paar foto´s van gemaakt. Ook het laatste filmpje was van die avond, waarbij ze ons één van de plaatsen lieten zien waar ze ´s nachts slapen: niets meer dan een goot onderdoor de straat (!!). Als je goed kijkt, zie je op het laatst nog een jongen eruit kruipen...
-
09 December 2010 - 06:40
Marco:
wat een verhaal weer, pff, tis maar goed dat LC er is voor die kids.
kga straks ff de filmpjes bekijken, nu weer aan de slag voor de wintermarkt.
druk, druk, druk
tot mail
-
09 December 2010 - 16:17
Lau:
Woow, sommige beschrijvingen lezen als een inleiding op een casusvraag van Strafrecht... Echt heftig..
Die filmpjes en dat lawaai heel de tijd van die honden. Haha.. Nonja is er niks bij.
X
P.S. de postbodes hebben iets tegen mij ;-) -
09 December 2010 - 16:55
Viool:
Hey Tiesje!
Bizar al die verhalen over de achtergronden van die kinderen. Heel sneu! Dat is voor ons echt ondenkbaar. Staat ver bij ons vandaan. Gelukkig is daar Los Cachorros en Ties! Fijn dat ze daar een veilige plek hebben! Zorg maar goed voor die bengels ;)!
Kus -
09 December 2010 - 18:48
Sintje:
Lieve Ties!
Indrukwekkend weer, je verhaal en vooral natuurlijk de filmpjes.
Mooi sfeertje bij 't kleding wassen op 't dak.....prachtig die lichtjes van de stad op de achtergrond maar ook gek om te weten dat je eigenlijk naar kids zit te kijken die met zoveel shit moeten dealen elke dag.
Indrukwekkend ook, de goot en de buitenwijk van Ayacucho....
Wordt met elk bericht trotser op je!
Take care en tot op deze plek!!
liefs en een dikke warme knuffel,
Jacinta -
09 December 2010 - 18:50
Niet Zo Wakkere Snuf:
ik word zonder t graag...sorry meester Ties. Was iets te snel met 't knopje VERSTUUR of al aan m'n bedje toe. xxx! -
22 December 2010 - 13:35
Hannah:
Eeej Ties!
Eindelijk ein-de-lijk heb ik dan ook maar eens een kijkje genomen op je site! :-D Al was ik er om heel eerlijk te zijn nog niet zo heel erg lang van op de hoogte ;-) Ik kwam Lau een tijdje terug tegen op het station en zij heeft me de link gegeven naar je reisblog.
Heb hier in een recordtijd van ongeveer 2 h ál je verslagen, foto's en filmpjes door weten te nemen! :-o
Wát een werk doe je daar, velen zouden het niet kunnen en/of er de moed niet voor hebben, maar daarom des te meer bewondering voor je!
Als je hier zo zit in een rijk, verwend kikkerlandje als het onze, waar de kindertjes al staan te huilen als ze plompverloren een verdwaalde sneeuwbal voor hun bol krijgen, is dit een enorme "ver van je bed show".... Ik hoop dat je al deze verhalen en enorm heftige ervaringen een goed plekje weet te geven en meer nog, weet te verzachten met het geweldige werk dat je momenteel doet. Maar om heel eerlijk te zijn: Sure u can!! Zet em op jongen en heel veel succes daar!
Liefs -
23 December 2010 - 11:45
Su-Anne:
Dear Ties,
Christmas is the season of believe
What you gave, you will receive.
Wishing you a christmas
That's bright with joy and cheer...
And memory making moments
That will warm your heart all year...
A Warm & Merry christmas and a Happy and Lovely new year.
Kiss,
Su
-
08 Januari 2011 - 20:08
Tante Janneke.:
Hoi Matties,
Eindelijk weet ik nu via Gea hoe ik je terug moet mailen. Het is fantasties die brieven en foto`s.
Geniet en succes met je werk.
-
23 Januari 2011 - 11:52
Marja Buijsrogge:
Hoi Matties,
Sprak vamorgen je vader en die vertelde me hoe je te volgen bent. Thuis meteen gaan kijken en lezen. Wat een mooi maar ook moeilijk werk doen jullie daar, fantastisch dat jullie op deze manier die kinderen iets mee kunnen geven. Ik vind je reisverslagen prachtig om te lezen en leerzaam, je vertelt veel van de achtergronden, geweldig en dan de foto's erbij te bekijken.
Als ik dit allemaal lees weet ik weer es hoe blij wij hier moeten zijn voor alles en hoe bijzonder alle "gewone"dingen zijn! Misschien kunnen we hier wel eens wat doen als je terug bent om onze jeugd wat te vertellen over wat je daar gezien en meegemaakt hebt.
Veel succes met al je werk en geniet van de tijd met je Pa!!
Hartelijke groet van Frans, Stijn, Aniek en Marja Buijsrogge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
