Backpacken met pap
Door: Matties
Blijf op de hoogte en volg Matties
27 Maart 2011 | Ecuador, Puerto López
Hola Gringo´s!!
Door alle paspoortproblemen in La Paz ben ik er nog niet toe gekomen om te vertellen over mijn laatste week bij Los Cachorros en hoe mijn reis met pap door Bolivia is verlopen. Tijd om dat nog even recht te trekken...
Wat een heerlijk moment was dat, toen ik in het busstation van Ayacucho reikhalzend uit zat te kijken of ik pap ergens uit zag stappen en ik ineens aangesproken werd door een Peruaan met de vraag of ik toevallig op zoek was naar die man zonder haar die buiten stond. Hell Yeah!!
Ik sprong een gat in de lucht toen ik hem zag, wat een geweldige vent om me helemaal hier op te komen zoeken! Wat zou mam dat ook prachtig hebben gevonden... Na een uitbundige begroeting had hij direct vanalles te vertellen over z´n busrit van Lima naar Ayacucho. Onderweg was namelijk op 2 plaatsen de weg weggespoeld door zware regenval en moest hij dus 2 keer met al z´n bagage de bus uit om via het stukje overgebleven berm, door water en modder, over te stappen op een andere bus, uiteraard niet voordat hij z´n Peruaanse medepassagiers had voorgedaan hoe wij hier in Nederland een Schwalbe in de blubber maken. In Ayacucho zijn ze er nog steeds niet over uitgepraat pap! ;)
Wat erg leuk was, was om pap Los Cachorros te laten zien. Hij was erg geïnteresseerd, heeft meegelopen tijdens mijn laatste dienst en spelletjes met de kinderen gedaan. Ook kon ik hem laten zien wat we allemaal met het geld van de Aquamarijn hebben kunnen doen. In overleg met Alanya hebben we de helft van het geld op de rekening van LC gestort om de dagelijkse kosten, zoals gas, water, elektriciteit en eten&drinken voor de kids van te betalen. De andere helft van het geld hebben we uitgegeven aan concrete dingen, zoals een nieuwe kast, een nieuwe deur, klankkaarten voor het leesonderwijs in het klasje en ook het kopieerapparaat werkt weer! Ontzettend fijn dat we met het geld zoveel voor LC en de kinderen hebben kunnen doen!
En toen was het na 5 maanden tijd geworden om afscheid te nemen. Hoewel ik erg veel zin had om met pap te gaan reizen, maakte dat het afscheid nemen van zoveel fijne mensen er nauwelijks makkelijker op. Op de ochtend van m´n vertrek heb ik een verrassingsontbijt voor de kinderen gemaakt (met, jawel: hagelslag!) en ´s middags waren er optredens van de kinderen, kleine kadootjes en als afsluiting een mooie toespraak van Alanya. Trots ben ik dat ik voor deze organisatie heb mogen werken!
Reizen! In een paar dagen tijd zijn we vervolgens, via een uitstapje naar dezelfde woestijn waar ik ook Marco naartoe had gesleurd, per bus naar de grens van Bolivia gereden en schudde pap langzaam zijn aanvankelijke aanpassingsproblemen van de eerste paar dagen (“Goh, wel veel allochtonen hier zeg!” en “Zeg eens eerlijk Ties, hebben ze hier eigenlijk wel verkeersregels?”) van zich af. Eenmaal in Bolivia zijn we een paar dagen verbleven in een dorpje aan de oever van het Titicacameer, waar mythes over zeggen dat daar de eerste Inca´s door de zon en de maan op de aarde zijn gezet. Hoewel hier pap z´n spijsverteringsstelsel een beetje ging opspelen (netjes gezegd toch pap?!), hebben we ons verbaasd over een typerend ritueel voor dit dorpje: het inzegenen van auto´s. Daarbij worden ze versierd met bloemen en krijgen ze zelfs een traditioneel hoedje op... :p
Vervolgens zijn we doorgereden naar Oruro, dé carnavalsstad van Bolivia. Natuurlijk wist ik dat niet:p, waardoor ik een beetje over de zeik was dat de goedkoopste hotelkamer 4 euro per persoon kostte :p. Toen ik daarna hoorde dat er de volgende dag een grote optocht zou zijn, begreep ik ´t ineens beter. Hoewel ons matras die nacht de souplesse had van een houten plank met een stuk vloerbedekking er overheen, hebben we de volgende dag erg van de carnavalsoptocht genoten: straten stonden aan weerszijden vol met tribunes, die op hun beurt weer afgeladen waren met Bolivianen. De jongeren waren vooral druk met elkaar bestoken met spuitbussen met schuim en dermate veel waterballonnen dat je er de Peruaanse vloot me zou kunnen laten zinken, terwijl de ouderen, waaronder ook veel vrouwen in traditionele kledendracht met de typerende bolhoed, vooral rustig toekeken naar de dansgroepen of enthousiast meeklapten met de fanfares die door de straten trokken. Heel de dag is dat zo doorgegaan, zonder dat we ook maar één groep 2x voorbij hebben zien komen, prachtig! Ow, en toen pap ´s middags ook nog eens vertelde dat z´n maag- en darmproblemen aardig begonnen af te nemen (“Wauw Ties, ik kan weer scheetjes laten zónder dat er iedere keer een lepeltje jus meekomt!”) ...ahum...tsja, toen kon onze dag natuurlijk helemaal niet meer kapot... :p
Toch hebben we diezelfde avond nog de trein gepakt naar Uyuni, een stadje in het zuiden. Na eerst een dagje chillen, hebben we de volgende dag een tweedaagse tour naar de zoutvlaktes genomen. Deze zoutvlakte is de grootste ter wereld, dus ik had er vooraf hoge verwachtingen van. Toen we echter aankwamen en zagen dat hij volledig onder een laagje van 10 cm water stond, was ik in eerste instantie wat teleurgesteld. Dit ging gelukkig snel over toen we zagen dat juíst door dat water er een enorm bijzondere situatie ontstond, waarbij heel de zoutvlakte veranderde in één grote spiegel! Omdat we die nacht midden op de zoutvlakte hebben geslapen (op een matrasje in de hal, omdat het hotel ineens volgeboekt bleek te zijn :p ) in een hotel dat helemaal uit zout was opgetrokken, hebben we de meest bijzondere zonsondergang meegemaakt die ik ooit heb gezien!
Langzamerhand moesten we toen richting La Paz om pap op het vliegtuig te zetten, maar eerst zijn we nog een paar dagen naar Potosí gegaan. Deze stad is niet alleen bekend van het feit dat het de hoogstgelegen stad ter wereld is (4100 m.), maar ook omdat daar de rijkste zilvermijn ter wereld gevonden is. Eeuwenlang hebben de opbrengsten uit deze mijn het regime van de Spaanse conquistadores in Zuid-Amerika gefinacierd, wat tegelijkertijd ook ten koste is gegaan van de levens van miljoenen (!!) mijnwerkers die daar voornamelijk onder onmenselijke omstandigheden gedwongen te werk zijn gezet. Ook tegenwoordig werken er nog duizenden mensen in de donkere, stoffige en hete gangen en spleten van deze mijn, waarbij werkdagen van 12 en soms 24 uur normaal zijn. Zelf ben ik ook met een gids deze gangen ingegaan en ik vond het enorm indrukwekkend om te zien... Zou er nog veel meer over kunnen vertellen, maar als je dat écht wilt weten huur je me maar een keertje in. Of je lokt me met thee en chocola, werkt ook feilloos.
Anyway, we hebben dus een prachtige tijd gehad en pap heeft voor mij wederom bewezen dat het een wereldvent is, die niet moeilijk doet over lange busreizen of een gebrek aan comfort, maar vol verbazing en interesse naar de wereld om zich heen kijkt en een heerlijk relaxte reispartner is.
xT
Door alle paspoortproblemen in La Paz ben ik er nog niet toe gekomen om te vertellen over mijn laatste week bij Los Cachorros en hoe mijn reis met pap door Bolivia is verlopen. Tijd om dat nog even recht te trekken...
Wat een heerlijk moment was dat, toen ik in het busstation van Ayacucho reikhalzend uit zat te kijken of ik pap ergens uit zag stappen en ik ineens aangesproken werd door een Peruaan met de vraag of ik toevallig op zoek was naar die man zonder haar die buiten stond. Hell Yeah!!
Ik sprong een gat in de lucht toen ik hem zag, wat een geweldige vent om me helemaal hier op te komen zoeken! Wat zou mam dat ook prachtig hebben gevonden... Na een uitbundige begroeting had hij direct vanalles te vertellen over z´n busrit van Lima naar Ayacucho. Onderweg was namelijk op 2 plaatsen de weg weggespoeld door zware regenval en moest hij dus 2 keer met al z´n bagage de bus uit om via het stukje overgebleven berm, door water en modder, over te stappen op een andere bus, uiteraard niet voordat hij z´n Peruaanse medepassagiers had voorgedaan hoe wij hier in Nederland een Schwalbe in de blubber maken. In Ayacucho zijn ze er nog steeds niet over uitgepraat pap! ;)
Wat erg leuk was, was om pap Los Cachorros te laten zien. Hij was erg geïnteresseerd, heeft meegelopen tijdens mijn laatste dienst en spelletjes met de kinderen gedaan. Ook kon ik hem laten zien wat we allemaal met het geld van de Aquamarijn hebben kunnen doen. In overleg met Alanya hebben we de helft van het geld op de rekening van LC gestort om de dagelijkse kosten, zoals gas, water, elektriciteit en eten&drinken voor de kids van te betalen. De andere helft van het geld hebben we uitgegeven aan concrete dingen, zoals een nieuwe kast, een nieuwe deur, klankkaarten voor het leesonderwijs in het klasje en ook het kopieerapparaat werkt weer! Ontzettend fijn dat we met het geld zoveel voor LC en de kinderen hebben kunnen doen!
En toen was het na 5 maanden tijd geworden om afscheid te nemen. Hoewel ik erg veel zin had om met pap te gaan reizen, maakte dat het afscheid nemen van zoveel fijne mensen er nauwelijks makkelijker op. Op de ochtend van m´n vertrek heb ik een verrassingsontbijt voor de kinderen gemaakt (met, jawel: hagelslag!) en ´s middags waren er optredens van de kinderen, kleine kadootjes en als afsluiting een mooie toespraak van Alanya. Trots ben ik dat ik voor deze organisatie heb mogen werken!
Reizen! In een paar dagen tijd zijn we vervolgens, via een uitstapje naar dezelfde woestijn waar ik ook Marco naartoe had gesleurd, per bus naar de grens van Bolivia gereden en schudde pap langzaam zijn aanvankelijke aanpassingsproblemen van de eerste paar dagen (“Goh, wel veel allochtonen hier zeg!” en “Zeg eens eerlijk Ties, hebben ze hier eigenlijk wel verkeersregels?”) van zich af. Eenmaal in Bolivia zijn we een paar dagen verbleven in een dorpje aan de oever van het Titicacameer, waar mythes over zeggen dat daar de eerste Inca´s door de zon en de maan op de aarde zijn gezet. Hoewel hier pap z´n spijsverteringsstelsel een beetje ging opspelen (netjes gezegd toch pap?!), hebben we ons verbaasd over een typerend ritueel voor dit dorpje: het inzegenen van auto´s. Daarbij worden ze versierd met bloemen en krijgen ze zelfs een traditioneel hoedje op... :p
Vervolgens zijn we doorgereden naar Oruro, dé carnavalsstad van Bolivia. Natuurlijk wist ik dat niet:p, waardoor ik een beetje over de zeik was dat de goedkoopste hotelkamer 4 euro per persoon kostte :p. Toen ik daarna hoorde dat er de volgende dag een grote optocht zou zijn, begreep ik ´t ineens beter. Hoewel ons matras die nacht de souplesse had van een houten plank met een stuk vloerbedekking er overheen, hebben we de volgende dag erg van de carnavalsoptocht genoten: straten stonden aan weerszijden vol met tribunes, die op hun beurt weer afgeladen waren met Bolivianen. De jongeren waren vooral druk met elkaar bestoken met spuitbussen met schuim en dermate veel waterballonnen dat je er de Peruaanse vloot me zou kunnen laten zinken, terwijl de ouderen, waaronder ook veel vrouwen in traditionele kledendracht met de typerende bolhoed, vooral rustig toekeken naar de dansgroepen of enthousiast meeklapten met de fanfares die door de straten trokken. Heel de dag is dat zo doorgegaan, zonder dat we ook maar één groep 2x voorbij hebben zien komen, prachtig! Ow, en toen pap ´s middags ook nog eens vertelde dat z´n maag- en darmproblemen aardig begonnen af te nemen (“Wauw Ties, ik kan weer scheetjes laten zónder dat er iedere keer een lepeltje jus meekomt!”) ...ahum...tsja, toen kon onze dag natuurlijk helemaal niet meer kapot... :p
Toch hebben we diezelfde avond nog de trein gepakt naar Uyuni, een stadje in het zuiden. Na eerst een dagje chillen, hebben we de volgende dag een tweedaagse tour naar de zoutvlaktes genomen. Deze zoutvlakte is de grootste ter wereld, dus ik had er vooraf hoge verwachtingen van. Toen we echter aankwamen en zagen dat hij volledig onder een laagje van 10 cm water stond, was ik in eerste instantie wat teleurgesteld. Dit ging gelukkig snel over toen we zagen dat juíst door dat water er een enorm bijzondere situatie ontstond, waarbij heel de zoutvlakte veranderde in één grote spiegel! Omdat we die nacht midden op de zoutvlakte hebben geslapen (op een matrasje in de hal, omdat het hotel ineens volgeboekt bleek te zijn :p ) in een hotel dat helemaal uit zout was opgetrokken, hebben we de meest bijzondere zonsondergang meegemaakt die ik ooit heb gezien!
Langzamerhand moesten we toen richting La Paz om pap op het vliegtuig te zetten, maar eerst zijn we nog een paar dagen naar Potosí gegaan. Deze stad is niet alleen bekend van het feit dat het de hoogstgelegen stad ter wereld is (4100 m.), maar ook omdat daar de rijkste zilvermijn ter wereld gevonden is. Eeuwenlang hebben de opbrengsten uit deze mijn het regime van de Spaanse conquistadores in Zuid-Amerika gefinacierd, wat tegelijkertijd ook ten koste is gegaan van de levens van miljoenen (!!) mijnwerkers die daar voornamelijk onder onmenselijke omstandigheden gedwongen te werk zijn gezet. Ook tegenwoordig werken er nog duizenden mensen in de donkere, stoffige en hete gangen en spleten van deze mijn, waarbij werkdagen van 12 en soms 24 uur normaal zijn. Zelf ben ik ook met een gids deze gangen ingegaan en ik vond het enorm indrukwekkend om te zien... Zou er nog veel meer over kunnen vertellen, maar als je dat écht wilt weten huur je me maar een keertje in. Of je lokt me met thee en chocola, werkt ook feilloos.
Anyway, we hebben dus een prachtige tijd gehad en pap heeft voor mij wederom bewezen dat het een wereldvent is, die niet moeilijk doet over lange busreizen of een gebrek aan comfort, maar vol verbazing en interesse naar de wereld om zich heen kijkt en een heerlijk relaxte reispartner is.
xT
-
28 Maart 2011 - 04:34
Melanie:
Dag Matties
Wat een mooie reis maak je toch en wat supergaaf dat ook je vader je is komen opzoeken. Mooi dat hij een stukje van jouw ervaringen bij LC op deze manier heeft kunnen beleven, dat is toch anders dan erover lezen in jouw verslagen of het straks uit jouw mond zelf te horen!
Ik weet nu ook van wie jij de verbazing, interesse en verwondering hebt waarmee jij de wereld bekijkt! :-)
Geniet nog van die laatste weken!
Liefs, M3
Ps dat was idd de rommeligste mail ever!
Maar alles is nog steeds koek en ei :-D -
28 Maart 2011 - 05:25
Marco:
Kerel,
geweldig om te lezen hoe je hebt genoten van je reis met je pap.
En die uitspraken van hem, haha!
Nu het laatste deel van je reis, geniet er van en ik zie je over iets minder dan 4 weken op het vliegveld!
Gringo M
-
28 Maart 2011 - 06:09
Su:
Hierbij past maar één woord: Bijzonder....
Je komt alweer bijna naar huis! Wauw. De tijd is voorbijgevlogen. Je bent net te laat om mee te gaan voor een bezoekje aan Jacinta en net te laat voor Shalika haar bevalling (ergens binnen nu en 2 weken) maar.... Ruim op tijd voor een hele dikke knuffel als je weer in NL aankomt! :)
Xus,
Su -
28 Maart 2011 - 09:49
Viool:
Yes men! Ties is back! Heerlijk verhaal om te lezen. Veel details ook :)
Wat moeten jullie een super tijd samen hebben gehad, op de fotos zag het er erg relax en ontspannen uit. En mooie fotos ook. Gaaf gaaf gaaf! Ik hoop dat je nog 20 van deze verhalen gaat meemaken in de komende maand. Lekker genieten!
kus -
28 Maart 2011 - 13:48
Tonny:
He Tiesje, Het is wel duidelijk dat jullie er beiden erg van genoten hebben. Is natuurlijk mooi om dat met je vader te kunnen delen. De foto's op de zoutvlakte zijn wonderlijk.
Geniet nog van de laatste weken he.
groetjes -
28 Maart 2011 - 13:59
Annuska:
Wederom weer een prachtig verhaal....
en wat een foto's!...PRACHTIG!! Nu wordt het echt tijd dat je weer terugkeert :-)
Lang genoeg geweest dacht ik maar!...
Dikke kusss -
28 Maart 2011 - 14:01
Annuska:
Ow....en wil je 24-06 even vrij houden?..... need you! xxx ;-) -
28 Maart 2011 - 15:04
Willemien:
Ooow prachtig Ties, wat een dierbare weken waren dat met je vader..!!
Nog 25 dagen.....genieten maar!
Liefs W en W -
29 Maart 2011 - 07:52
Suus:
hey matties,
wat super gaaf dat je het zo leuk hebt gehad met je vader zeg!!! echt heel bijzonder!!
en die foto's zijn echt super vet...ik lok je dan ook heel graag met wat chocolade richting eindhoven om een keer al je verhalen te horen en foto's te bekijken...dan kun je meteen ook mijn nieuwe huisje zien...natuurlijk is Laura ook van harte welkom he!!
geniet nog echt van je laatste weekjes daar en hopelijk daarna tot snel weer..
kus suusje -
31 Maart 2011 - 09:19
Sintje:
Hmm...prachtig verhaal Ties. Ik kan je pa helemaal uittekenen. Nooit ontmoet, maar voel de warmte uit jouw hart.
Mooi!
Lieve schat, take care!!
kus,
Jacinta -
18 April 2011 - 13:46
Shalika:
Ha die lieve Matties,
Heb vandaag je kaartje ontvangen! Wat lief zeg.... Ik wil je laten weten dat de kleine Lilly is geboren, op 31-03-2011. Ze is het liefste, leukste en knapste meisje wat er is haha.
Zie dat jij weer een super mooie reis aan het maken bent, en weer bijna terug naar Nederland komt. Geniet van je laatste dagen...
Liefs Shalika
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
