"The best trip EVER!!"
Door: Matties
Blijf op de hoogte en volg Matties
08 September 2010 | Peru, Cusco
Pffff...zoveel gezien, zoveel gedaan, zoveel te vertellen... Cusco, m´n ontzettend gezellige gastgezin, m´n lessen Spaans...
Maar op dit moment ben ik vooral nog helemaal vol van m´n 4daagse trek naar Choquequirao (ja, breek daar je bek maar ´es lekker over;) ), een enorm afgelegen ruïne die als één van de laatste toevluchtsoorden voor de Inca´s diende, toen zij in 1535 door de oprukkende Spanjaarden uit Cusco werden verjaagd...
Samen met Jamil, de dochter in mijn gastgezin, en 3 andere huisgenootjes vertrok ik vorige week vrijdagochtend om 6 uur ´s ochtends met taxi en bus richting de Salkantay Mountain Range, vanwaar we vanuit een klein dorpje onze trek begonnen. Vooraf was me beloofd dat dit één van de zwaarste treks was die je hier kon maken, maar de eerste dag lopen viel erg mee. De tenten, slaapzakken etc. hadden we op 2 paarden geladen, dus die hoefden we niet te dragen, en ook hoefden we deze dag alleen nog maar te dalen. Toch merkte je dat na een halve dag hiken die ruige bergtoppen die je vanuit de bus al had gezien, ineens erg dichtbij kwamen. En op momenten dat er even niet gekletst of gelachen werd, was er niets anders te horen dan het geluid van wandelschoenen op rots, de wind en de stilte. Prachtig!
Net voor het donker kwamen we aan bij een campinkje, een paar honderd meter boven de rivier die we de volgende dag over zouden steken. Apart, zo´n oase van groen tegen zo´n grijsbruine rotshelling...
Ik kwam er ´s nachts wel achter dat ik misschien iets te nonchalant ben geweest met het smeren van Deet, vooral m´n onderarmen waren flink te grazen genomen door muskieten (De jeuk!! Aargh!!). Ook bij de anderen kwamen de eerste ongemakken, voornamelijk blaren, maar daar maakte niemand zich toen nog erg druk om...totdat we doorkregen wat we de volgende dag voor onze kiezen zouden krijgen...
Die enorme berghelling, waar we die eerste dag zo heerlijk foto´s van hadden lopen maken, bleek onze komende hindernis! Dat grappige zigzagje, dat vanaf de voet van de berg helemaal naar de top liep, bleek onze volgende route! Met deze keer een overdosis aan muskietenwerende middelen en 2,5 liter water in m´n rugzak, begonnen we, toch ietwat onder de indruk, aan onze klim... Stapje voor stapje schuifelden we naar boven, af en toe een blik naar de top werpend die maar met geen mogelijkheid dichterbij leek te komen. Uren hebben we geklommen, na iedere zig kwam er weer een andere zag... Pffff...het water dat ik op rustpauzes naar binnen slokte, gutste 10 minuten later weer volop langs m´n gezicht en rug naar beneden. Niet te beschrijven, de schijnbare eindeloosheid van zo´n rotspad, het nietige gevoel tussen al die reusachtige bergen, het prachtige uitzicht...
Uiteindelijk hebben we die dag 1500 meter geklommen.
Half geradbraakt werd ik de volgende ochtend wakker (die Peruaanse tentjes zijn natuurlijk niet langer dan 1.50 m. en ons "matje" bleek een plak isolatiemateriaal te zijn van een halve centimeter dikte), maar we hadden die dag wel het vooruitzicht op ons inmiddels zwaarbevochten bezoek aan Choquequirao, wat in de taal van de Inca´s, het Quechua, "Craddle of Gold" betekent. Na nog eens 250 meter klimmen, braken ´s ochtends vroeg de eerste ruïnes door de wolken heen... Gedwongen door het besef dat hier, in deze onmogelijke uithoek, bovenop een bergrug tussen de wolken, daadwerkelijk 500 gezinnen hebben gewoond die zichzelf een stad naar het evenbeeld van Machu Picchu hebben gebouwd, kon je niet anders dan met vol ontzag kijken naar de ruïnes die langzaam dichterbij kwamen. De Inca´s hadden overal aan gedacht: voedsel werd verbouwd op terrasen, de huizen waren gestut zodat ze niet van de berghelling af zouden glijden, water werd via een netwerk van gootjes hoog uit de besneeuwde bergtoppen gehaald, er waren pakhuizen voor het voedsel, binnenplaatsen waar met ceremonies en offers de goden gunstig werden gesteld... Er was zelfs aan een vluchtweg naar een volgende verborgen stad gedacht. Jammer genoeg hebben ze deze ook daadwerkelijk moeten nemen, want hoewel het volgens mijn bescheiden mening vrijwel onmogelijk was geweest voor de conquistadores om met hun paarden, harnassen en geweren deze zelfvoorzienende stad hoog in de bergen in te nemen, waren de Inca´s toendertijd al zo bang voor de Spaanse overmacht dat ze Choquequirao zonder slag of stoot hebben verlaten toen de Spanjaarden in de buurt kwamen.
Een prachtig gegeven; we hebben die dag misschien nog 7 andere toeristen gezien, meer niet...! Dankzij z´n ontoegankelijke ligging is dit nog één van die schitterende historische plekken die je nog echt in stilte kunt bezoeken. Overigens, 65% van de stad ligt nog steeds verborgen onder een dikke laag jungle...
De terugweg ging over dezelfde route als dat we gekomen waren, dus eerst weer 1750 meter dalen om de volgende dag het grootste deel weer omhoog te klimmen... Ik kan nu wel zeggen dat ik prima begrijp waarom dit één van de zwaarste treks van de omgeving wordt genoemd, het was echt een uitputtingsslag. Maar Choquequirao was het wel écht waard!
En hoewel Jamil aan het einde van de 4 dagen slechts bij elkaar gehouden werd door blarenpleisters en drukverband, bleef ze toch steeds stoer ons zelfopgeworpen motto grijnzen: "This is the best trip EVER!" :)
xT
Ps: Voordat we de bus terug naar Cusco namen, hebben we onszelf nog "getrakteerd" op de lokale lekkernij, cuy! Ook wel beter bekend als cavia...:p Ik moet zeggen dat het niet verkeerd smaakt, maar toen ik dat pootje op m´n bord zag liggen, moest ik toch wel een paar keer slikken :s Check de laatste foto!
Maar op dit moment ben ik vooral nog helemaal vol van m´n 4daagse trek naar Choquequirao (ja, breek daar je bek maar ´es lekker over;) ), een enorm afgelegen ruïne die als één van de laatste toevluchtsoorden voor de Inca´s diende, toen zij in 1535 door de oprukkende Spanjaarden uit Cusco werden verjaagd...
Samen met Jamil, de dochter in mijn gastgezin, en 3 andere huisgenootjes vertrok ik vorige week vrijdagochtend om 6 uur ´s ochtends met taxi en bus richting de Salkantay Mountain Range, vanwaar we vanuit een klein dorpje onze trek begonnen. Vooraf was me beloofd dat dit één van de zwaarste treks was die je hier kon maken, maar de eerste dag lopen viel erg mee. De tenten, slaapzakken etc. hadden we op 2 paarden geladen, dus die hoefden we niet te dragen, en ook hoefden we deze dag alleen nog maar te dalen. Toch merkte je dat na een halve dag hiken die ruige bergtoppen die je vanuit de bus al had gezien, ineens erg dichtbij kwamen. En op momenten dat er even niet gekletst of gelachen werd, was er niets anders te horen dan het geluid van wandelschoenen op rots, de wind en de stilte. Prachtig!
Net voor het donker kwamen we aan bij een campinkje, een paar honderd meter boven de rivier die we de volgende dag over zouden steken. Apart, zo´n oase van groen tegen zo´n grijsbruine rotshelling...
Ik kwam er ´s nachts wel achter dat ik misschien iets te nonchalant ben geweest met het smeren van Deet, vooral m´n onderarmen waren flink te grazen genomen door muskieten (De jeuk!! Aargh!!). Ook bij de anderen kwamen de eerste ongemakken, voornamelijk blaren, maar daar maakte niemand zich toen nog erg druk om...totdat we doorkregen wat we de volgende dag voor onze kiezen zouden krijgen...
Die enorme berghelling, waar we die eerste dag zo heerlijk foto´s van hadden lopen maken, bleek onze komende hindernis! Dat grappige zigzagje, dat vanaf de voet van de berg helemaal naar de top liep, bleek onze volgende route! Met deze keer een overdosis aan muskietenwerende middelen en 2,5 liter water in m´n rugzak, begonnen we, toch ietwat onder de indruk, aan onze klim... Stapje voor stapje schuifelden we naar boven, af en toe een blik naar de top werpend die maar met geen mogelijkheid dichterbij leek te komen. Uren hebben we geklommen, na iedere zig kwam er weer een andere zag... Pffff...het water dat ik op rustpauzes naar binnen slokte, gutste 10 minuten later weer volop langs m´n gezicht en rug naar beneden. Niet te beschrijven, de schijnbare eindeloosheid van zo´n rotspad, het nietige gevoel tussen al die reusachtige bergen, het prachtige uitzicht...
Uiteindelijk hebben we die dag 1500 meter geklommen.
Half geradbraakt werd ik de volgende ochtend wakker (die Peruaanse tentjes zijn natuurlijk niet langer dan 1.50 m. en ons "matje" bleek een plak isolatiemateriaal te zijn van een halve centimeter dikte), maar we hadden die dag wel het vooruitzicht op ons inmiddels zwaarbevochten bezoek aan Choquequirao, wat in de taal van de Inca´s, het Quechua, "Craddle of Gold" betekent. Na nog eens 250 meter klimmen, braken ´s ochtends vroeg de eerste ruïnes door de wolken heen... Gedwongen door het besef dat hier, in deze onmogelijke uithoek, bovenop een bergrug tussen de wolken, daadwerkelijk 500 gezinnen hebben gewoond die zichzelf een stad naar het evenbeeld van Machu Picchu hebben gebouwd, kon je niet anders dan met vol ontzag kijken naar de ruïnes die langzaam dichterbij kwamen. De Inca´s hadden overal aan gedacht: voedsel werd verbouwd op terrasen, de huizen waren gestut zodat ze niet van de berghelling af zouden glijden, water werd via een netwerk van gootjes hoog uit de besneeuwde bergtoppen gehaald, er waren pakhuizen voor het voedsel, binnenplaatsen waar met ceremonies en offers de goden gunstig werden gesteld... Er was zelfs aan een vluchtweg naar een volgende verborgen stad gedacht. Jammer genoeg hebben ze deze ook daadwerkelijk moeten nemen, want hoewel het volgens mijn bescheiden mening vrijwel onmogelijk was geweest voor de conquistadores om met hun paarden, harnassen en geweren deze zelfvoorzienende stad hoog in de bergen in te nemen, waren de Inca´s toendertijd al zo bang voor de Spaanse overmacht dat ze Choquequirao zonder slag of stoot hebben verlaten toen de Spanjaarden in de buurt kwamen.
Een prachtig gegeven; we hebben die dag misschien nog 7 andere toeristen gezien, meer niet...! Dankzij z´n ontoegankelijke ligging is dit nog één van die schitterende historische plekken die je nog echt in stilte kunt bezoeken. Overigens, 65% van de stad ligt nog steeds verborgen onder een dikke laag jungle...
De terugweg ging over dezelfde route als dat we gekomen waren, dus eerst weer 1750 meter dalen om de volgende dag het grootste deel weer omhoog te klimmen... Ik kan nu wel zeggen dat ik prima begrijp waarom dit één van de zwaarste treks van de omgeving wordt genoemd, het was echt een uitputtingsslag. Maar Choquequirao was het wel écht waard!
En hoewel Jamil aan het einde van de 4 dagen slechts bij elkaar gehouden werd door blarenpleisters en drukverband, bleef ze toch steeds stoer ons zelfopgeworpen motto grijnzen: "This is the best trip EVER!" :)
xT
Ps: Voordat we de bus terug naar Cusco namen, hebben we onszelf nog "getrakteerd" op de lokale lekkernij, cuy! Ook wel beter bekend als cavia...:p Ik moet zeggen dat het niet verkeerd smaakt, maar toen ik dat pootje op m´n bord zag liggen, moest ik toch wel een paar keer slikken :s Check de laatste foto!
-
09 September 2010 - 05:36
Marco:
Eej Ties,
Wat een ongelofelijk mooi en indrukwekkend reisverslag weer! Als ik het aan het lezen ben, kan ik me een beetje voorstellen hoe jij je hebt gevoeld tijdens deze trek. En die foto's: SUPER!!!
Maar uhh... cavia?!? Was het echt lekker?
Door het lezen van je avonturen krijg ik steeds meer zin in mijn bezoek aan jou straks in december!:-)
Tot het volgende verslag/ de volgende mail.
M -
09 September 2010 - 08:15
Evelijn:
Ties!
Wow....wat 'n indrukwekkende tocht! (Die jij natuurlijk blaar-vrij hebt gelopen ;) )En wat een prachtige beelden! Heerlijk om met zo'n mooi verhaal m'n dag te beginnen. Echt super.
Veel liefs! -
09 September 2010 - 08:34
Papap:
En ik maar denken dat mijn zoon druk Spaans aan het studeren is................
Geweldig Ties om alles te zien en te lezen. Ik krijg steeds meer zin om langs te komen.
Peetje -
09 September 2010 - 10:29
Frans:
Hé Ties,
Das waar ook je kunt nog reacties achter laten....Mooie trip man! Ziet er prachtig uit! Jammer dat je je snowboard niet hebt meegenomen :P Want er is sneeuw genoeg te zien op die foto's!
Greetz Frans -
09 September 2010 - 10:30
Laura:
Cavia? You go Survivorman! ;-) De foto's vond ik al indrukwekkend, toen zag ik de video's! Super!
x survivorgirl! -
09 September 2010 - 10:35
Su:
Lief Tiesje fixt het weer hoor! :-D
Mooie bergen, vrouwelijk schoon en lekker eten! Wat wil een mens nog meer. ;-)
Ben blij dat je de bergen nog steeds kan waarderen. Machtig mooi blijven die hoge bergtoppen he?. Over twee weken ga ik beslissen of ik in Argentinië Mt. Aconcagua op ga. :-D Spannend!!! Dat wordt dan weer een kerst zoals in 2006. Op een berg, zonder licht en in de kou. ;-)
We mailen weer lieverd!
Gezellig.
Geniet.
Warme knuffel,
Su
-
09 September 2010 - 18:54
Suusje:
hey lief matiesje,
haha wat een geweldig verhaal...voor een ervaren loper met op zijn wandel cv tochten als nijmeegse 4dagse en 7heuvelenloop was dit natuurlijk een makkie;) haha..nee geweldige foto's ook echt hoor..
hoe is het verder in je gastgezin en op je werk?
cómo son las clases de español? Supongo que usted puede leer esto ahora...y que si habla español con fluidez vuelta por supuesto!
haha...ik wil alles weten..vind het leuk om op de hoogte gehouden te worden van al je avonturen..
als ik het zo lees dan moet ik echt weer denken aan mijn tijd in ghana en krijg ik echt weer zin om zelf ook te gaan joh...
nou zal ik er maar weer eens een eind aan breien...heb je inmiddels een peruaanse simkaart waar we je op kunnen smsen of ook niet?
nou matties geniet ervan en tot hopelijk snel weer een mooi verhaal...
kus suusje -
09 September 2010 - 19:45
Henk:
Hallo, Matties.
dit is wel wat anders dan voor de klas staan. Wat een belevenis. Echt wat je noemt "The best trip Ever (sdijk). Ik houd mezelf op de hoogte.Veel plezier en avontuur verder, maar houd het safe. Grtjs Henk -
09 September 2010 - 20:38
Annuska:
Ties!....Wat is dit onbeschrijfelijk mooi!... ik krijg kippevel van jouw mooie verhalen!... Ben blij dat het goed met je gaat :-)We missen je vreselijk...maar we slaan ons er wel doorheen :-( Schooljaar is hier al gestart en de eerste ouderavond hebben we ook gehad :-) Tis zo raar.... en wennen voor iedereen! Hele dikke knuf en hoop snel weer iets te lezen :-)
xxxjes Annuska -
10 September 2010 - 09:00
Viool:
Hey Tiesje!
Alles is al gezegd! Je foto's je verslag in 1 woord, wow! En het is ook niet meer nodig om te zeggen dat je moet blijven genieten want dat doe je al! Super!
Kus -
11 September 2010 - 10:49
Sintje:
Goed verhaal weer Ties!
Heb echt even met je kunnen meelopen........Lijkt me een waanzinnige tocht!!!!
Cuy gehad, nu de lama nog.
Eet smakelijk alvast. (Ook best te haggelen trouwens hoor ;))
Geniet lekker lieverd, ik ga je foto's even bekijken!
xxxx Jacint en Mr. Earthquake -
11 September 2010 - 22:51
Tonny:
Ha Tiesje,
Mooi verhaal weer jongen.
Wat n trip. En prachtige foto's.Al die beten en de jeuk verdwijnen wel, maar deze belevenis blijft je altijd bij.Al die ervaringen en dan ben je nog maar net op pad. Ik blijf je volgen hoor. grtz van ons. -
13 September 2010 - 01:31
Jamil:
It was the best trip evaaa!!! :) -
23 September 2010 - 16:10
Alanya:
Hallo Matties,
Mooie fotos! Al enig idee wanneer je het mooie Ayacucho komt opzoeken? Groeten van Maarten. kyhñkyuoujñ
Alanya -
26 September 2010 - 11:43
Willemien:
Ha Ties,
Geweldig en uniek dit verslag. Fijn dat je zo geniet!
Veel lieve groetjes, dit keer niet van M.M., maar van Willem en mij, want we lezen het allebei. -
29 September 2010 - 11:45
Fons:
Hé Matties...wat een ruig land, zowel in zijn steden als in het landschap. Hopelijk alles ok met jou. Zag dat je laatste reisverslag dateert van 8 sept. Zeker druk bezig met de plaatselijke jeugd. Hier gaat alles zijn gangetje. Afgelopen zondag hebben we gewonnen met 3-0 van Feyenoord. Super he...kun je nagaan, dee ik zelf nog geen eens mee :) We staan nu 7e, komend weekend uit naar NAC. Ben benieuwd naar je volgende reisverslag. Wens je verder alle goeds en succes met je werk daar. Gr. Fons -
03 Maart 2011 - 19:37
Marc Bovens:
ik mis u zo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
