Mi turno de la mañana en Los Cachorros
Door: Matties
Blijf op de hoogte en volg Matties
13 Februari 2011 | Peru, Ayacucho
Vrijdagochtend 11 februari, ochtenddienst bij Los Cachorros. Om 5.00 u. (jawel, 5 uur ´s ochtends!!!) ging mijn wekker, ben ik snel opgestaan om me in een half uurtje aan te kleden en te ontbijten, en nu loop ik de heuvel af, richting het centrum van een langzaam ontwakende stad, midden in de Andes.
Her en der worden rolluiken omhoog geschoven en worden de ijzeren hekken van de winkeltjes open gezet. Wanneer ik een bruggetje over een drooggevallen rivier oversteek, zie ik een man z´n huis uitlopen met een zak vuilnis onder zijn arm. Zonder aarzeling of schaamte landt de zak een paar seconden later met een droge plof in de rivierbedding...heel normaal hier. Niet veel later duikt een groep straathonden er op af en wordt de zak uit elkaar getrokken, op zoek naar voedselresten. Oude vrouwtjes met traditionele zwarte hoeden en grote kleurige draagdoeken op hun rug schuifelen langzaam naar de markt, waar verschillende taxi´s, boordevol zakken aardappelen, kisten met groente en hompen vlees, ook net zijn aangekomen. Het begin van een werkdag in Ayacucho, Perú.
Om 6.00 u., op een paar minuten lopen buiten het centrum, kom ik aan bij Los Cachorros. De deur wordt opengedaan door de nachtdienst die er die nacht heeft geslapen. Zij vertrekt en ik loop naar binnen, tegelijkertijd met Carlos, de Peruaanse groepsbegeleider van die ochtend. Even kletsen we wat over een voetbalpartijtje van gisteren en vervolgens gaan we naar boven om de kinderen wakker te maken. 11 kinderen, verdeeld over 3 slaapkamers, en al snel druppelen de eersten in hun groene pyjama´s de woonkamer binnen. Op tafel liggen al de spelletjes, kaarten, puzzeltjes en stripboeken klaar die ik voor iedere dienst als een soort wandelende speel-o-theek in m´n rugzak meebreng. Het liefst zou ik ze natuurlijk aan het einde van m´n dienst voor ze achterlaten, maar dat werd me al aan het begin van mijn tijd hier afgeraden. Spullen raken hier in huis heel snel kwijt of gaan kapot. De kinderen hebben veel moeite om zorgvuldig met gezamenlijke spullen om te gaan.
Direct storten de meeste kinderen zich op de spelletjes. Niet allemaal dus, want in de hal hangt een groot bord waarop de huishoudelijke taken van de kinderen voor die dag geschreven staan, en 2 kinderen hebben daarop gelezen dat zij vandaag voor het ontbijt moeten zorgen. Kaas snijden, brood kopen, sinaasappels persen... Na het ontbijt gaan de andere kinderen aan de slag met hun taken, zoals afwassen en afdrogen, de vloer vegen en wc´s schoonmaken. Zelf loop ik dan rond om wat “aan te moedigen”:p , te helpen, te controleren of ze zich er niet wat te gemakkelijk vanaf maken en tandpasta uit te delen aan kinderen die hun tanden willen poetsen. Vervolgens gaan ze zich omkleden en maken ze zich klaar om naar school te gaan.
De meeste kinderen gaan naar scholen in de buurt, maar voor 4 kinderen is dat niet mogelijk. Deze kinderen hebben dermate grote achterstanden dat ze op reguliere scholen niet goed geholpen kunnen worden. Yuri bijvoorbeeld, is van school gestuurd nadat hij 3 keer in dezelfde groep is blijven zitten. Voor deze kinderen heeft Los Cachorros een eigen klaslokaaltje ingericht waar zij met dit miniklasje les krijgen van Lily, onze leerkracht. Doordat er zo weinig kinderen in dit klasje zitten, kan Lily ze veel meer aandacht geven dan in een klas die 10x zo groot is.
Om 8.00 u. begint school en help ik Lily tijdens haar lessen. Ik neem Abel apart, zet een tafel en een stoel in z´n slaapkamer, pak een boekje erbij en samen oefenen we met lezen. Woorden van 1 of 2 lettergrepen gaan nu vrijwel zonder problemen, maar 3 lettergrepige woorden zijn nog een probleem voor hem. Na het lezen geef ik Abel een paar minuten pauze, en daarna oefenen we de tafels. Op dit moment zijn we bezig met de tafel van 4.
By the way, Abel is 15 jaar oud...
Erg gemakkelijk om deze kinderen aan het lezen of studeren te krijgen is het vaak niet. Abel bijvoorbeeld heeft vroeger veel lijm gesnoven, en door de effecten daarvan op zijn hersenen kan hij zich nu erg slecht concentreren. Ik ben blij wanneer ik een half uur onafgebroken met hem heb kunnen werken. Wat ook meespeelt is dat deze kinderen niet uit families komen waar een leerklimaat heerst. Ze hebben vaders of moeders die zelf amper kunnen lezen, of al van jongs af aan in bijvoorbeeld de bouw werken.
Ook het onderwijs in Perú verschilt enorm van het onderwijs in Nederland. Leerstof wordt hier veel droger aangeboden. Overschrijven en nadoen wat de leerkracht voordoet zonder er zelf bij na te hoeven denken, zo wordt veel leerstof “aangeleerd”. Inzicht is niet vereist, het doel is slechts om uiteindelijk het goede antwoord in je schrift te hebben staan. Daarvoor worden allerlei trucjes aangeleerd waarbij de kinderen zelf geen flauw benul hebben wat ze aan het doen zijn. Ook wordt de leerstof in een moordend tempo er doorheen gedrukt. In 10 bladzijden wordt bijvoorbeeld de complete leerlijn breuken behandeld! Met enkele zeldzame tekeningetjes wordt op de de eerste bladzijde uitgelegd wat een breuk is, en 9 bladzijden verder wordt verteld hoe je breuken met elkaar moet vermenigvuldigen en delen... 10 bladzijden dus, waar we in Nederland 3 schooljaren de tijd voor nemen.
Om 10 uur hebben ze een kwartiertje pauze, en schrijf ik alvast mijn les Engels op het bord. Abel doet nog twintig minuten mee met de les, maar is het daarna beu en gaat in een hoek van de klas liggen. Nadat ik hem 5 minuten heb genegeerd en verder gegaan ben met de 3 andere kinderen, loop ik naar hem toe en zie ik dat hij in slaap is gevallen! Daar sta je dan met je goede bedoelingen, je lesplan, werkbladen, tekeningetjes op het bord, Engelse memory en rollenspelletjes...meneer ligt gewoon te tukken! :p Ik maak hem wakker, maar opnieuw weer meedoen met de les wil hij niet en nors loopt hij de klas uit. 10 minuten later staat hij toch weer in de deuropening, hij wil het weer proberen...
Ook geef ik 1 keer per week zwemles aan de kinderen van ons klasje. In een buitenzwembad op het sportcomplex van Ayacucho springen we het koude water in en probeer ik ze stap voor stap de schoolslag aan te leren. Dat is overigens een grote onbekende in Perú, want alle kinderen krijgen hier alleen maar de borstcrawl aangeleerd. Omdat het zwembad geen drijfmateriaal heeft, neem ik lege flessen mee die ik met een plastic zak aan elkaar vastbind...zelf-geïmproviseerde kurken dus.
Om 12 uur is school afgelopen (kinderen in Perú hebben per dag maar één dagdeel les) en druppelen de kinderen langzaam weer binnen. De spelletjes worden er weer bijgepakt en sommigen ploffen neer op de bank en gaan armbandjes maken. Wanneer iedereen weer binnen is kunnen we gaan middageten.
Afgezien van de kinderen probeert Los Cachorros ook zoveel mogelijk hun families te ondersteunen. Zo werken er bij ons 2 moeders als schoonmaakster, en 1 moeder kookt doordeweeks voor ons. Deze keer heeft ze pasta met aardappelen en een sausje voor ons gemaakt. Veel groente wordt hier niet gegeten. Aan tafel wordt druk gekletst en de grappen vliegen in het rond. Af en toe grijpen Carlos of ik in wanneer het uit de hand dreigt te lopen.
Na het middageten gaan de kinderen weer aan de slag met hun taken, waarna sommigen hun tanden poetsen en vervolgens snel naar boven rennen om op het dak te gaan voetballen.
Zelf ga ik met Carlos rond de tafel zitten om te bespreken hoe het gedrag van de kinderen was en vullen we het puntensyteem in. Met goed gedrag, maar ook wanneer ze bijvoorbeeld hun tanden poetsen, kleren wassen, bed opmaken en netjes eten, kunnen ze punten verdienen. Aan het einde van de week worden die punten opgeteld en daarmee kunnen ze internetminuten verdienen, of een uitstapje met één van de vrijwilligers.
Om 14.00 u. is mijn ochtenddienst afgelopen, en heb ik 2 uurtjes vrij, want om 16.00 u. neem ik vandaag de kinderen mee om te gaan voetballen op het sportcomplex.
Wanneer we om 17.30. u. terug naar huis rennen om voor de naderende regenbui binnen te zijn, zie ik de kinderen op allerlei roekeloze manieren oversteken en door de straten rennen. De eerste keren heb ik nog geroepen dat ze op de stoep moesten blijven lopen, maar dat had weinig zin...het zijn niet voor niets straatkinderen.
Een kwartiertje later wandelt een knalgele ponco door de stromende regen naar huis, moe maar voldaan na weer een dag Los Cachorros...
xT
P.s.: Dwars door Ayacucho loopt een goot waar de straatkinderen regelmatig rondhangen. Samen met 3 vrienden heb ik een stuk door deze goot gelopen en er tegelijkertijd een filmpje van gemaakt: http://www.youtube.com/watch?v=tVfIqO9DlLY
Her en der worden rolluiken omhoog geschoven en worden de ijzeren hekken van de winkeltjes open gezet. Wanneer ik een bruggetje over een drooggevallen rivier oversteek, zie ik een man z´n huis uitlopen met een zak vuilnis onder zijn arm. Zonder aarzeling of schaamte landt de zak een paar seconden later met een droge plof in de rivierbedding...heel normaal hier. Niet veel later duikt een groep straathonden er op af en wordt de zak uit elkaar getrokken, op zoek naar voedselresten. Oude vrouwtjes met traditionele zwarte hoeden en grote kleurige draagdoeken op hun rug schuifelen langzaam naar de markt, waar verschillende taxi´s, boordevol zakken aardappelen, kisten met groente en hompen vlees, ook net zijn aangekomen. Het begin van een werkdag in Ayacucho, Perú.
Om 6.00 u., op een paar minuten lopen buiten het centrum, kom ik aan bij Los Cachorros. De deur wordt opengedaan door de nachtdienst die er die nacht heeft geslapen. Zij vertrekt en ik loop naar binnen, tegelijkertijd met Carlos, de Peruaanse groepsbegeleider van die ochtend. Even kletsen we wat over een voetbalpartijtje van gisteren en vervolgens gaan we naar boven om de kinderen wakker te maken. 11 kinderen, verdeeld over 3 slaapkamers, en al snel druppelen de eersten in hun groene pyjama´s de woonkamer binnen. Op tafel liggen al de spelletjes, kaarten, puzzeltjes en stripboeken klaar die ik voor iedere dienst als een soort wandelende speel-o-theek in m´n rugzak meebreng. Het liefst zou ik ze natuurlijk aan het einde van m´n dienst voor ze achterlaten, maar dat werd me al aan het begin van mijn tijd hier afgeraden. Spullen raken hier in huis heel snel kwijt of gaan kapot. De kinderen hebben veel moeite om zorgvuldig met gezamenlijke spullen om te gaan.
Direct storten de meeste kinderen zich op de spelletjes. Niet allemaal dus, want in de hal hangt een groot bord waarop de huishoudelijke taken van de kinderen voor die dag geschreven staan, en 2 kinderen hebben daarop gelezen dat zij vandaag voor het ontbijt moeten zorgen. Kaas snijden, brood kopen, sinaasappels persen... Na het ontbijt gaan de andere kinderen aan de slag met hun taken, zoals afwassen en afdrogen, de vloer vegen en wc´s schoonmaken. Zelf loop ik dan rond om wat “aan te moedigen”:p , te helpen, te controleren of ze zich er niet wat te gemakkelijk vanaf maken en tandpasta uit te delen aan kinderen die hun tanden willen poetsen. Vervolgens gaan ze zich omkleden en maken ze zich klaar om naar school te gaan.
De meeste kinderen gaan naar scholen in de buurt, maar voor 4 kinderen is dat niet mogelijk. Deze kinderen hebben dermate grote achterstanden dat ze op reguliere scholen niet goed geholpen kunnen worden. Yuri bijvoorbeeld, is van school gestuurd nadat hij 3 keer in dezelfde groep is blijven zitten. Voor deze kinderen heeft Los Cachorros een eigen klaslokaaltje ingericht waar zij met dit miniklasje les krijgen van Lily, onze leerkracht. Doordat er zo weinig kinderen in dit klasje zitten, kan Lily ze veel meer aandacht geven dan in een klas die 10x zo groot is.
Om 8.00 u. begint school en help ik Lily tijdens haar lessen. Ik neem Abel apart, zet een tafel en een stoel in z´n slaapkamer, pak een boekje erbij en samen oefenen we met lezen. Woorden van 1 of 2 lettergrepen gaan nu vrijwel zonder problemen, maar 3 lettergrepige woorden zijn nog een probleem voor hem. Na het lezen geef ik Abel een paar minuten pauze, en daarna oefenen we de tafels. Op dit moment zijn we bezig met de tafel van 4.
By the way, Abel is 15 jaar oud...
Erg gemakkelijk om deze kinderen aan het lezen of studeren te krijgen is het vaak niet. Abel bijvoorbeeld heeft vroeger veel lijm gesnoven, en door de effecten daarvan op zijn hersenen kan hij zich nu erg slecht concentreren. Ik ben blij wanneer ik een half uur onafgebroken met hem heb kunnen werken. Wat ook meespeelt is dat deze kinderen niet uit families komen waar een leerklimaat heerst. Ze hebben vaders of moeders die zelf amper kunnen lezen, of al van jongs af aan in bijvoorbeeld de bouw werken.
Ook het onderwijs in Perú verschilt enorm van het onderwijs in Nederland. Leerstof wordt hier veel droger aangeboden. Overschrijven en nadoen wat de leerkracht voordoet zonder er zelf bij na te hoeven denken, zo wordt veel leerstof “aangeleerd”. Inzicht is niet vereist, het doel is slechts om uiteindelijk het goede antwoord in je schrift te hebben staan. Daarvoor worden allerlei trucjes aangeleerd waarbij de kinderen zelf geen flauw benul hebben wat ze aan het doen zijn. Ook wordt de leerstof in een moordend tempo er doorheen gedrukt. In 10 bladzijden wordt bijvoorbeeld de complete leerlijn breuken behandeld! Met enkele zeldzame tekeningetjes wordt op de de eerste bladzijde uitgelegd wat een breuk is, en 9 bladzijden verder wordt verteld hoe je breuken met elkaar moet vermenigvuldigen en delen... 10 bladzijden dus, waar we in Nederland 3 schooljaren de tijd voor nemen.
Om 10 uur hebben ze een kwartiertje pauze, en schrijf ik alvast mijn les Engels op het bord. Abel doet nog twintig minuten mee met de les, maar is het daarna beu en gaat in een hoek van de klas liggen. Nadat ik hem 5 minuten heb genegeerd en verder gegaan ben met de 3 andere kinderen, loop ik naar hem toe en zie ik dat hij in slaap is gevallen! Daar sta je dan met je goede bedoelingen, je lesplan, werkbladen, tekeningetjes op het bord, Engelse memory en rollenspelletjes...meneer ligt gewoon te tukken! :p Ik maak hem wakker, maar opnieuw weer meedoen met de les wil hij niet en nors loopt hij de klas uit. 10 minuten later staat hij toch weer in de deuropening, hij wil het weer proberen...
Ook geef ik 1 keer per week zwemles aan de kinderen van ons klasje. In een buitenzwembad op het sportcomplex van Ayacucho springen we het koude water in en probeer ik ze stap voor stap de schoolslag aan te leren. Dat is overigens een grote onbekende in Perú, want alle kinderen krijgen hier alleen maar de borstcrawl aangeleerd. Omdat het zwembad geen drijfmateriaal heeft, neem ik lege flessen mee die ik met een plastic zak aan elkaar vastbind...zelf-geïmproviseerde kurken dus.
Om 12 uur is school afgelopen (kinderen in Perú hebben per dag maar één dagdeel les) en druppelen de kinderen langzaam weer binnen. De spelletjes worden er weer bijgepakt en sommigen ploffen neer op de bank en gaan armbandjes maken. Wanneer iedereen weer binnen is kunnen we gaan middageten.
Afgezien van de kinderen probeert Los Cachorros ook zoveel mogelijk hun families te ondersteunen. Zo werken er bij ons 2 moeders als schoonmaakster, en 1 moeder kookt doordeweeks voor ons. Deze keer heeft ze pasta met aardappelen en een sausje voor ons gemaakt. Veel groente wordt hier niet gegeten. Aan tafel wordt druk gekletst en de grappen vliegen in het rond. Af en toe grijpen Carlos of ik in wanneer het uit de hand dreigt te lopen.
Na het middageten gaan de kinderen weer aan de slag met hun taken, waarna sommigen hun tanden poetsen en vervolgens snel naar boven rennen om op het dak te gaan voetballen.
Zelf ga ik met Carlos rond de tafel zitten om te bespreken hoe het gedrag van de kinderen was en vullen we het puntensyteem in. Met goed gedrag, maar ook wanneer ze bijvoorbeeld hun tanden poetsen, kleren wassen, bed opmaken en netjes eten, kunnen ze punten verdienen. Aan het einde van de week worden die punten opgeteld en daarmee kunnen ze internetminuten verdienen, of een uitstapje met één van de vrijwilligers.
Om 14.00 u. is mijn ochtenddienst afgelopen, en heb ik 2 uurtjes vrij, want om 16.00 u. neem ik vandaag de kinderen mee om te gaan voetballen op het sportcomplex.
Wanneer we om 17.30. u. terug naar huis rennen om voor de naderende regenbui binnen te zijn, zie ik de kinderen op allerlei roekeloze manieren oversteken en door de straten rennen. De eerste keren heb ik nog geroepen dat ze op de stoep moesten blijven lopen, maar dat had weinig zin...het zijn niet voor niets straatkinderen.
Een kwartiertje later wandelt een knalgele ponco door de stromende regen naar huis, moe maar voldaan na weer een dag Los Cachorros...
xT
P.s.: Dwars door Ayacucho loopt een goot waar de straatkinderen regelmatig rondhangen. Samen met 3 vrienden heb ik een stuk door deze goot gelopen en er tegelijkertijd een filmpje van gemaakt: http://www.youtube.com/watch?v=tVfIqO9DlLY
-
14 Februari 2011 - 06:36
Marco:
Hey kerel,
Again een mooi verhaal! Heel herkenbaar voor mij, na mijn verblijf in Ayacucho!
Geniet van je laatste dagen in Ayacucho en een geweldige tijd straks met je pap.
Hasta luego, amigo!!! -
14 Februari 2011 - 09:33
Frans En Veronique:
Hé Ties,
Wat gaaf om zo een stukje van je dag daar te horen! Zulke eenvoudige dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn kosten daar heel veel inspanning en moeite.
Je oefent dus ook nog echt je 'vak' uit meester! Gaaf hoor!
Lekker genieten straks met je pa en succes met je nieuwe trip!
Gr. Frans en Veronique -
14 Februari 2011 - 10:43
Aventurijnen:
Dag Meester Matties.
Juf Melanie laat ons vaak jouw foto's en video's zien en verhaaltjes lezen.
Wel fijn dat ze maar een halve dag naar school hoeven daar. Maar we zitten toch liever hier op school.
Veel plezier nog daar en groetjes van ons en ook van juf Melanie -
14 Februari 2011 - 14:24
Tonny:
He Ties,
leuk om zo een beetje inzicht te krijgen hoe zo'n doordeweekse dag er bij jou uitziet.
Maar dit deel van je verblijf zit er bijna op.
Ik wens je nog een fijne tijd daar bij de kids, en geniet van de weken die je samen met je vader doorbrengt.
Groetjes van ons -
14 Februari 2011 - 20:24
Evelijn:
Hey lieve Ties!
Wow...heel gaaf om zo ook een beetje een dag in Los Cacchorros mee te maken! Zo'n levendig verhaal! Het zal wel even slikken zijn om dat straks weer achter je te moeten laten. Maar super dat je dat ook eerst Peter kan laten zien! Heeeeel veel plezier op jullie reis! En oh ja, bedankt voor je raadsel! Uhmm....wel een beetje 'n lastige :), dus je komt in 't Pinksterweekend terug???
Dikke kus! -
15 Februari 2011 - 18:35
Su:
Prachtig verhaal lieve Ties maar als (sport)docent en als fysiotherapeut gaan die filmpjes me natuurlijk aan het hart... En dan ook nog eens in een ontwikkelingsland... WOW. Hoe gaaf is dat?...
Heb nog een kaartje naar je vader gestuurd om hem HEEL VEEL plezier te wensen! Gaat vast helemaal goedkomen. Je vader op bezoek om hem alles te laten zien... Just as you once said. Het is je gegund.... Geniet ervan met volle teugen.
Warme knuffel,
Su
-
18 Februari 2011 - 18:08
Chantal Garcia:
hola mi amigo!!!
Wat een leuk stuk weer!! en wat een leuke foto`s!!Die van marco waren ook geweldig mooi!! vond het super voor jullie dat jij dit heb kunnen delen met jou amigo!! en straks een super mooie tijd met je pa!! en kom over een poos maar snel weer een keer langs!! kan je live ons bijkletsten..mij in het nederlands en greg in het spaans ;) dikke knuf en pas goed op jezelf!! -
21 Februari 2011 - 09:47
Viool:
Hey Tiesje,
Alles is al gezegd! Heel fijn om te lezen hoe jij je dagen daar doorbrengt. Wat goed om te zien dat je die kinderen zoveel probeert te leren en te laten ervaren. Ja, je gaat dit zeker heel erg missen en zij gaan jou ook heel erg missen! Gelukkig staan er weer nieuwe uitdagingen op de planning.
En zo makkelijk als eef het raadsel vond... haha! Nee, viel gelukkig mee maar heb het voor de zekerheid nog wel bij eef gecheckt :)! Tiesje, geniet!
Kus -
25 Februari 2011 - 10:29
Inge (Los Cachorros):
Hey Matties!
Heerlijk verhaal en met de foto's is het gemakkelijk wegdromen naar Aya...Zo te lezen geniet je erg van je tijd daar, goed om te zien! Geef de kids een extra knuffel van mij!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
