Back on the road!!
Door: Matties
Blijf op de hoogte en volg Matties
20 Maart 2011 | Peru, Trujillo
Yes!! Na veel frustratie, wachten en regelen is het eindelijk weer zover: I´m on the move again!!
Na de twee feestdagen waarop de Nederlandse Ambassade gesloten was, kon ik die woensdag langskomen. Nieuwe pasfoto´s maken, formulieren invullen, verificatie vragen in Nijmegen, maar uiteindelijk kon ik vrijdag m´n noodpaspoort ophalen. “Gefeliciteerd meneer Eversdijk, hier is uw nieuwe paspoort! Nog een fijne reis verder, enne...doe een beetje voorzichtig okee?!” Na deze vaderlijke opmerking wilde ik me al omdraaien om zielsgelukkig het eerste de beste busticket richting Perú te kopen, ware het niet dat de meneer achter de balie nog net één opmerking voor mij in petto had... “Ow, en ik hoop trouwens voor u dat u niet meer via de Verenigde Staten hoeft te reizen, want dat is het enige land ter wereld dat geen noodpaspoorten accepteert...”
¡¡¡Gr&Mblf*lvrCkrrtPffgrM*brMbl$prT!!! Maak je een grapje??!! Aaaahhh!! Op dat moment wilde ik Atlanta het liefst zó oppakken en ergens vlak naast Beiroet neerploffen, lekker ver weg uit de VS, want JA, ik moet tijdens m´n terugvlucht naar Nederland nog overstappen in Atlanta!
Let wel, deze frustratie was voornamelijk gericht op mijn eigen stommiteit om m´n spullen te laten stelen, die mensen op de Ambassade hebben me echt uitstekend geholpen. Okee, voornámelijk op mezelf gericht dus, maar ook nog steeds in niet-te-verwaarlozen hoeveelheden op degene die m´n tas had gejat. De tijd die ik nu langer in La Paz moest blijven heb ik dus ook goed besteed met om me heen speuren of ik niet ergens iemand met een groene Eastpack tas zag lopen, want ik voelde vrijwel constant een lichtelijk manisch verlangen om die kerel tegen het lijf te lopen en hem stevig op z´n (excusez le mot) smoel te meppen.
Maar goed, waar was ik... Ow ja, de VS... Direct toen ik de Nederlande Ambassade uit kwam lopen ben ik op zoek gegaan naar de Amerikaanse, en toen ik na een paar minuten lopen de Stars and Stripes zag wapperen boven een soort look-alike bunker, wist ik dat dit wel de Amerikaanse Ambassade moest zijn. In vergelijking daarmee zou je het kantoor van de Nederlandse Ambassade bijna kneuterig gezellig kunnen noemen...
Nou goed, ik dus mezelf melden bij de receptie, en daar werd me verteld dat ik inderdaad met alleen een noodpaspoort de VS niet binnen zou komen, zelfs niet alleen in transit. Omdat ik ergens in mijn achterhoofd een stemmetje hoorde fluisteren dat het me waarschijnlijk niet veel goed zou doen wanneer ik nu een biljet van 20 dollar in m´n noodpaspoort zou vouwen, door het luikje van het receptieraam van gewapend glas zou schuiven en aan deze bulldog-receptioniste zou vragen om er nog eens een keer extra goed over na te denken, heb ik maar gevraagd wat ik dán in Godsnaam moest doen. “Een afspraak voor een visum aanvraag maken met één van onze medewerkers sir, en even zien, dat zou dan aanstaande dinsdag worden.” OVER 4 DAGEN PAS??!! Nou, tralalalala, je snapt ´t al, weer veel frustratie enz., en dus maar die afspraak voor dinsdag gemaakt. Omdat ik geen zin had om in de tussentijd zomaar wat op bed te gaan liggen, heb ik met m´n paspoort via Western Union een flinke stoot geld opgenomen (gelieve dit niet verder te vertellen aan Zuid-Amerikaanse familieleden of kennissen a.u.b.) en ben wat uitstapjes gaan doen in La Paz en omgeving. Een plezierige ontdekking was dat La Paz eigenlijk een heel levendige stad is met, wanneer je wat hoger tegen de omringende hellingen opklimt, een prachtig uitzicht! Heb in die dagen ook allerlei kleine eetstalletjes uitgeprobeerd, pleintjes ontdekt, winkelstraten verkend en meerdere shortcuts en doodlopende straatjes gevonden, dus mocht iemand over een tijdje nog richting La Paz gaan en geïnteresseerd zijn in dit soort wetenswaardigheden over het gebied tussen het centrum en de Amerikaanse Ambassade: I´m your man!! ;)
Omdat ik voor m´n afspraak 140 dollar moest betalen, verwachtte ik die dinsdag toch op z´n minst met thee en gebak onthaald te worden, maar helaas... Wat er wel was, was een ramvolle wachtzaal waarbij ik, zonder grappen, werkelijk de aller(aller!)laatste was die geholpen werd. Maar goed, ik was ondertussen getraind in wachten, en de medewerkster was bovendien erg aardig. Ze informeerde me dat ik misschien zelfs diezelfde dag al m´n visum weer op zou kunnen halen! Dat bleek de volgende ochtend te worden, maar f*ck it, ik kon tenminste weer gaan reizen!! Diezelfde dag nog heb ik de bus naar Puno, Perú genomen, en na nog 3 dagen bussen ben ik nu in Trujillo, in Noord-Perú. Heerlijk om weer op pad te zijn, muziek te luisteren in de bus, andere reizigers onderweg te spreken, te genieten van het uitzicht, rond te dwalen door nieuwe steden... Dus ja, ik vermaak me weer prima! ;)
xT
P.s.: Bedankt trouwens voor jullie reacties na m´n vorige paniek-bericht...ze waren fijn om te lezen!
Na de twee feestdagen waarop de Nederlandse Ambassade gesloten was, kon ik die woensdag langskomen. Nieuwe pasfoto´s maken, formulieren invullen, verificatie vragen in Nijmegen, maar uiteindelijk kon ik vrijdag m´n noodpaspoort ophalen. “Gefeliciteerd meneer Eversdijk, hier is uw nieuwe paspoort! Nog een fijne reis verder, enne...doe een beetje voorzichtig okee?!” Na deze vaderlijke opmerking wilde ik me al omdraaien om zielsgelukkig het eerste de beste busticket richting Perú te kopen, ware het niet dat de meneer achter de balie nog net één opmerking voor mij in petto had... “Ow, en ik hoop trouwens voor u dat u niet meer via de Verenigde Staten hoeft te reizen, want dat is het enige land ter wereld dat geen noodpaspoorten accepteert...”
¡¡¡Gr&Mblf*lvrCkrrtPffgrM*brMbl$prT!!! Maak je een grapje??!! Aaaahhh!! Op dat moment wilde ik Atlanta het liefst zó oppakken en ergens vlak naast Beiroet neerploffen, lekker ver weg uit de VS, want JA, ik moet tijdens m´n terugvlucht naar Nederland nog overstappen in Atlanta!
Let wel, deze frustratie was voornamelijk gericht op mijn eigen stommiteit om m´n spullen te laten stelen, die mensen op de Ambassade hebben me echt uitstekend geholpen. Okee, voornámelijk op mezelf gericht dus, maar ook nog steeds in niet-te-verwaarlozen hoeveelheden op degene die m´n tas had gejat. De tijd die ik nu langer in La Paz moest blijven heb ik dus ook goed besteed met om me heen speuren of ik niet ergens iemand met een groene Eastpack tas zag lopen, want ik voelde vrijwel constant een lichtelijk manisch verlangen om die kerel tegen het lijf te lopen en hem stevig op z´n (excusez le mot) smoel te meppen.
Maar goed, waar was ik... Ow ja, de VS... Direct toen ik de Nederlande Ambassade uit kwam lopen ben ik op zoek gegaan naar de Amerikaanse, en toen ik na een paar minuten lopen de Stars and Stripes zag wapperen boven een soort look-alike bunker, wist ik dat dit wel de Amerikaanse Ambassade moest zijn. In vergelijking daarmee zou je het kantoor van de Nederlandse Ambassade bijna kneuterig gezellig kunnen noemen...
Nou goed, ik dus mezelf melden bij de receptie, en daar werd me verteld dat ik inderdaad met alleen een noodpaspoort de VS niet binnen zou komen, zelfs niet alleen in transit. Omdat ik ergens in mijn achterhoofd een stemmetje hoorde fluisteren dat het me waarschijnlijk niet veel goed zou doen wanneer ik nu een biljet van 20 dollar in m´n noodpaspoort zou vouwen, door het luikje van het receptieraam van gewapend glas zou schuiven en aan deze bulldog-receptioniste zou vragen om er nog eens een keer extra goed over na te denken, heb ik maar gevraagd wat ik dán in Godsnaam moest doen. “Een afspraak voor een visum aanvraag maken met één van onze medewerkers sir, en even zien, dat zou dan aanstaande dinsdag worden.” OVER 4 DAGEN PAS??!! Nou, tralalalala, je snapt ´t al, weer veel frustratie enz., en dus maar die afspraak voor dinsdag gemaakt. Omdat ik geen zin had om in de tussentijd zomaar wat op bed te gaan liggen, heb ik met m´n paspoort via Western Union een flinke stoot geld opgenomen (gelieve dit niet verder te vertellen aan Zuid-Amerikaanse familieleden of kennissen a.u.b.) en ben wat uitstapjes gaan doen in La Paz en omgeving. Een plezierige ontdekking was dat La Paz eigenlijk een heel levendige stad is met, wanneer je wat hoger tegen de omringende hellingen opklimt, een prachtig uitzicht! Heb in die dagen ook allerlei kleine eetstalletjes uitgeprobeerd, pleintjes ontdekt, winkelstraten verkend en meerdere shortcuts en doodlopende straatjes gevonden, dus mocht iemand over een tijdje nog richting La Paz gaan en geïnteresseerd zijn in dit soort wetenswaardigheden over het gebied tussen het centrum en de Amerikaanse Ambassade: I´m your man!! ;)
Omdat ik voor m´n afspraak 140 dollar moest betalen, verwachtte ik die dinsdag toch op z´n minst met thee en gebak onthaald te worden, maar helaas... Wat er wel was, was een ramvolle wachtzaal waarbij ik, zonder grappen, werkelijk de aller(aller!)laatste was die geholpen werd. Maar goed, ik was ondertussen getraind in wachten, en de medewerkster was bovendien erg aardig. Ze informeerde me dat ik misschien zelfs diezelfde dag al m´n visum weer op zou kunnen halen! Dat bleek de volgende ochtend te worden, maar f*ck it, ik kon tenminste weer gaan reizen!! Diezelfde dag nog heb ik de bus naar Puno, Perú genomen, en na nog 3 dagen bussen ben ik nu in Trujillo, in Noord-Perú. Heerlijk om weer op pad te zijn, muziek te luisteren in de bus, andere reizigers onderweg te spreken, te genieten van het uitzicht, rond te dwalen door nieuwe steden... Dus ja, ik vermaak me weer prima! ;)
xT
P.s.: Bedankt trouwens voor jullie reacties na m´n vorige paniek-bericht...ze waren fijn om te lezen!
-
20 Maart 2011 - 20:00
Marco:
Hey Ties,
pff gelukkig dat alles nu weer geregeld is en je verder kunt met de laatste etappe van je mooie reis.
Wat een hoop gedoe zeg, maar... tis voor elkaar!! :-)
Nu lkr genieten weer.
-
20 Maart 2011 - 20:02
Marco:
mooie foto's trouwens weer, wat een geweldig uitzicht!!!
Maar dat politie-bureau, wat een ouwe meuk zeg, moeten ze de computer zeker nog aanslingeren, haha. -
20 Maart 2011 - 20:28
Willemien...:
O fijn Matties, dat je weer verder kan reizen na al dat wachten... en nu maar weer voorzichtig, maar vooral genietend je avontuur in!
-
20 Maart 2011 - 20:43
Evelijn:
Tieske! Wat heerlijk dat je weer onderweg bent!!!
-
20 Maart 2011 - 21:17
Sintje:
Hahaha, too much man......wat een hilarisch verhaal weer! Heb me weer heerlijk een stuip gelachen boven je verhaal, want kun je toch lekker schrijven kerelt!!!
Blij dat je ook weer positivo-a-la-Ties op papier overkomt. Dan gaat het je weer goed! En gewéldig ook ,die foto van de wachtruimte van het politiebureau...........hahahahahaha...erg illustratief.
Geniet weer lekker van je avonturen en schrijf ze af en toe weer even op schat.....zodat ik weer lekker mee kan genieten. En ja: je La Paz tips, die wil ik nog wel 's van je hebben. :)
Dikke knurft,
Jacint -
21 Maart 2011 - 08:41
Frans En Veronique:
Yes! Super om te horen! De belangrijke documenten zijn weer terug! Nu maar hopen dat je terug in Nederland waar een 'echt' paspoort krijgt :P Straks ben je een buitenlander in eigen land :P Dat zou een stunt zijn!
Mis je verder nou nog andere belangrijke spullen behalve kleding en dergelijke? Hoop niet dat je aandenkens aan het tehuis kwijt bent enzo?
Groeten Frans en Veronique -
21 Maart 2011 - 10:20
Viool:
Yes Ties, weer lekker op pad!
Goed man!
x -
21 Maart 2011 - 20:18
Suus:
hahaha..heerlijk he mañana mañana...alles kan wachten hoor...wij hebben de tijd!!
maar super om te horen dat je iig weer onderweg bent en ook wel fijn om te weten dat je ook weer gewoon terug naar NL kunt komen haha...
geniet er nog maar van!!!
kus suusje -
25 Maart 2011 - 17:04
Su:
Fijn! Tiesje is on the move again. :-D
Nog een paar weken en dan ben je weer terug dus nu nog even flink genieten. De lente zon doet al flink haar best voor je om NL op te warmen voor als je terug bent. Warme zonnestraal en een kus vanuit NL.
Ps.
Gefeliciteerd met Oma!
x
Su
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
